กระทู้: ปลาหมึกผัดผลกระหรี่

ไปสัตหีบมาได้ปลาหมึกสดมาก ตัวยังใสๆ ปลาอะไรไม่รู้จักพิม แต่ถามป้าที่ขายบอกว่าทอดอร่อยก็เอามา ปลาทูสดอีก อาทิตย์นี้กับข้าวที่บ้านเป็นของจากสัตหีบ ตลาดเตาถ่านทั้งหมด

1. ปลาหมึกทำผัดผงกระหรี่
2. ปลาทูฉูฉี่ไปวัด
3. ปลาทอดกระเทียม เปลี่ยนจากของพิมที่เป็นปลานิล

พี่ดาทำกับข้าวแต่ละอย่าง ไม่ว่าจะหมึกผัดผงกะหรี่ ฉู่ฉี่ปลา ปลาทอดกระเทียม ... ออกมาได้หน้าตาน่าทาน สีสันสวยงามทุกอย่างเลย (สวยกว่าที่พิมทำซะอีก) ฝีมือมากๆ ค่ะ

ป.ล. ตลาดเตาถ่านอยู่ตรงไหนของสัตหีบเหรอค่ะ

ตลาดเตาถ่าน พิมวิ่งจากกรุงเทพฯรู้จักเส้นสุขุมวิทใช่ไหมเลยสวนนงนุช บางเสร่ ตรงเข้าสัตหีบผ่านแยกเจ ไฟแดงถัดไปเป็นเตาถ่านจุดสงเกต ไฟแดงนี้ด้านซ้ายมือเป็นโรงเรียนเตาถ่าน เลยแยกไปนิดเป็นวัดเตาถ่าน โบสถ์หรือเจดีย์จะทำจากขวดล้วน กลับมาตลาดต่อ ถึงแยกให้เลี้ยวขวา เจอตลาดเลย ประมาณ สามโมงแม่ค้าพ่อค้าเลยเอาของทะเลมาลง สี่โมงจะแยะมากของทะเลสดทุกอย่าง บ้างครั้งพี่จะไปซื้อที่แสมสาร ตลาดเช้าสัตหีบของทะเลสดๆ แยะเหมือนกัน ผ่านไปแถวนั้นอย่าลืมแวะนะจ๊ะ

คุณดาค่ะ น่าทานจังเลยค่ะ โดยเฉพาะฉู่ฉี่ปลาทู เพราะมดไม่ชอบผัดผงกะหรี่เท่าไหร่ ปลาทอดก็น่ากินค่ะ

พี่ดาค่ะ .... อ่านที่พี่ดาบอกแล้วอยากไปมากเลยค่ะ กรุงเทพฯ ไม่ค่อยมีอาหารทะเลสด ๆ เท่าไหร่ หรือถ้ามีก็แอบแพงมาก อย่างตอนนี้ปลากะพงโลละ 200 กว่าแล้วค่ะ กุ้งตัวขนาดกำลังกินก็ 200 กว่าเหมือนกัน แอบแพง >_<" ถ้ามีโอกาสผ่านไปแถวนั้นเวลานั้น จะลองแวะไปดูค่ะพี่

พี่มด ... เห็นด้วยเลยค่ะว่าพี่ดาทำได้น่าทานมากๆ

สวัสดีค่ะคุณมด ขอบคุณสำหรับกำลังใจ สมาคมแม่บ้านอย่างพวกเราต้องให้กำลังใจในการทำอาหาร บ้างครั้งปวดหัวเหมือนกันว่าจะทำอะไรให้คนที่บ้านกิน ขอแทนตัวเองว่าพี่นะค่ะเพราะเลยสามเจ็ดแล้วค่ะ แอบเข้าไปห้องคุณมดมา อยากรู้จักมากขี้น ต่อนะค่ะที่บ้านอยู่สองคนเอง แต่ทำกับข้าวกิน เรื่องมากดูเรื่องกินเพราะชอบกินมาก พอกับเรื่องเที่ยว ที่กินอร่อยตรงไหนตามไปหมด มีโอกาสคุยกันเรื่อย ๆ นะค่ะคุณมด ปกติพี่จะทำกับข้าว เมนูพิมอาทิตย์ละสองอย่าง

คือมดเป็นคนสุราษฎร์โดยกำเนิดค่ะคุณดา ปูผัดผงกะหรี่เพิ่งมาทานเป็นตอนอยู่กรุงเทพ ไม่ได้รัก และไม่ชอบเท่าไหร่ ที่ชอบๆ ก็ประมาณฉู่ฉี่ปลาทู แกงส้มใต้ คั่วกลิ้ง อะไรที่เผ็ดๆ ที่ถูกใจมากๆ เลยค่ะ

อีกอย่างที่ชอบคงเป็นเพราะอาหารสมัยเด็ก อาหารฝีมือแม่ ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหน ได้กินอาหารรสเลิศแค่ไหน ทุกครั้งที่อยากกินอะไร ก็เป็นอาหารประจำหมด ครอบครัวมดค่อนข้างจะมีฐานะค่ะคุณดา (ฐานะยากจน ฮ่าๆๆๆ) เพราะลูกๆ เรียนสูงๆ กันหมดทั้งสามคน อาหารก็ต้องกินแบบประหยัด แกงคั่วปลากระป๋องกับมะละกอสับ แกงไตปลา ฯลฯ ทำนองนี้ แต่นี่แหล่ะอาหารที่นึกอยากกินอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้อยู่ในที่ๆ สามารถกินสเต็กนำเข้า ปลาแซลมอลแทสมาเนีย ไข่ปลาคาร์เวียฯลฯ แต่แปลกมากที่อาหารพวกนี้ไม่เคยนึกอยากจะกินเลย

อีกอย่าง มดเป็นคนมีกรรมค่ะ คุณดา คุณพิม มีกินแบบไม่ต้องเสียเงินแต่กินไม่ได้ เพราะกินแล้วอ้วน ตอนอ้วนสุดๆ ก็เหยียบแปดสิบมั้งคะ ตอนนี้กลับมาเหลือหกสิบกว่าๆ แล้ว แต่กินข้าวเหนียวสังขยาทีไร จะโดดไปเกือบเจ็ดสิบทุกที ถึงว่า มีกรรม T-T

ป.ล. อายุคุณดากับมดเท่ากันเลยค่ะ เรียกแทนตัวเองว่าดาก็ได้ค่ะ เพื่อความหนิดหนม

เดี๋ยวอีก 2 ปี พิมจะตามพี่ดากับพี่มดไปนะคะ เพราะปีนี้ 35 แล้ววววววววว >_<" ไวจริง ๆ เลยอายุ

พี่ดาค่ะ ... พิมเองก็ปวดหัวเหมือนกันค่ะ เวลาคิดว่าอาทิตย์นี้จะทำอะไรกินดี โดยเฉพาะช่วงศุกร์เสาร์อาทิตย์ ที่มีสมาชิกในบ้านอยู่กันหลายคน คนโน้นก็อยากกินไอ้นี่คนนี้ก็อยากกินไอ้นั่น แต่พอถามว่าจะทำอะไรกินดี แม่ก็ว่าไม่รู้ น้องชาย 2 คนก็ว่าไม่รู้ น้องสะใภ้ก็ว่าแล้วแต่พี่ คุณสามีก็ว่าอะไรก็ได้เอามาเหอะ ........... >_<" ลำบากคนทำจริง ๆ ค่ะ

พี่มดค่ะ .... พูดเหมือนคุณสามีพิมเลยค่ะ อาหารภาคกลางคุณสามีจะเฉย ๆ แต่ถ้าทำอาหารใต้วันไหน คุณสามีจะลิงโลดมาก โดยเฉพาะแกงส้มหน่อไม้ดองกับหมูสามชั้น ต้มกะทิหน่อไม้สะตอ ต้มกะทิวุ้นเส้นกับหยวกกล้วย ... คุณสามีจะชอบอย่างแรงเลยค่ะ พิมก็เลยต้องทำอาหารใต้ทุกอาทิตย์ ทำสลับ ๆ กันไป กับอาหารภาคกลาง ... คุณสามีก็ยังโอเคค่ะพี่ ^^

ป.ล. ตอนนี้พิมก็อวบอั๋นสุดฤทธิ์ ไม่แพ้พี่มดตอนอ้วน ๆ เลยค่ะ กำลังพยายมลดน้ำหนักอยู่ สู้ๆ

เคยบอกเพื่อนว่าอยากกินแกงส้มหมูกับหน่อไม้ดอง เพื่อนเป็นคนกรุงเทพฯ ถามว่าหมูเขาแกงส้มด้วยเหรอเธอ พี่เลยแกงให้กิน ปรากฏว่าติดใจ ไม่รู้ว่าแกงส้มหมูสามชั้นนี้มีเฉพาะแบบชาวสุราษฎร์หรือจังหวัดภาคใต้อื่นๆ ทำกันด้วย พูดแล้วน้ำลายกระฉูดออกมาทางกระพุ้งแก้ม

คุณพิมค่ะ ตอนนี้พี่ไม่เครียดกับเรื่องลดความอ้วนแล้วค่ะ สามีไม่บ่น (น้ำหนักขณะนี้) และสามีไม่ได้อยากได้ภรรยานางแบบค่ะ เขาบอกผู้หญิงต้องอวบๆ กรั่กๆๆๆ (เข้าเค้าเลย) ก็ข้าวเหนียวสังขยานี่แหล่ะตัวดี สามีชอบทาน พี่เห็นก็อดไม่ได้ เผลอชิม พอชิมก็อดไม่ได้ที่จะเลยตามลม (หมดชาม)

ขอบคุณคุณพิมมากนะคะ อีกครั้งสำหรับสูตรข้าเหนียวละเอียดยิบ และสำเร็จมากๆ รวมถึงสังขยาด้วย เป็นสูตรที่ทำออกมา ลูกสาว ลูกชาย สามีทานเกลี้ยงค่ะ และเรียกร้องด้วย ต้องทำให้ทานประมาณสองอาทิตย์ครั้ง แค่นี้ก็ปลื้มใจแล้ว มีวิชาติดตัวพอที่จะทำให้ลูกและสามี และหลานๆ (ในอนาคต) ได้ทาน ไม่หวังอะไรมากมายเลยค่ะ

พี่มดค่ะ (ขอยืมที่พี่ดาหน่อยจ้า) ตอนพิมแกงส้มหน่อไม้ดองกับหมู เพื่อนก็ว่าแปลก แต่แม่พิมบอกว่าคนแถบชายทะเลแถวจันฯ เค้าก็แกงส้มกับหมูเป็นเรื่องปกติอ่ะค่ะ

เรื่องข้าวเหนียว ... พิมดีใจค่ะที่พี่มด ลูกๆ และคุณสามีพี่มดชอบ นี่พิมเองก็ว่าจะมูนขายอาทิตย์หน้าคู่กับน้ำกะทิทุเรียนค่ะ ขายชุดละ 30 บาท กะจะทำไปขายสัก 40 ชุดคู่กับกับข้าวในวันอาทิตย์ ท่าทางลูกค้าน่าจะชอบ ^^

หวัดดีคุณมด และ พิม ฉวยโอกาสคุยและเล่าเรื่องราวของตัวเองให้ทั้งสองคนรู้จักไปพร้อมกันเลย
ดาชอบเหมือนกันเลยคุณมด ดานี้กับข้าวต้องแกงใต้เลย ฉู่ฉี่ปลาทู แกงส้มใต้ คั่วกลิ้ง แกงพุงปลา อะไรที่เผ็ดๆ ที่ถูกใจหมด ไปกินอาหารตามสั่งพริกน้ำปลากินของเขาซะเกือบหมดจนหลานทัก แล้วตอนนี้ตัวเองยังมีความรู้สึกว่าทำกับข้าวยังสู้ฝีมือแม่ไม่ได้ แฟนจะชอบให้แม่ทำแกงส้มปลาช่อนใส่มะม่วงเบาเขาชอบอย่างแรง อีกอย่างคั่วเนื้อแม่จะแกงครั้งนึ่งสองโล แบ่งสามบ้าน พอดีดาไม่กินเนื้อ แม่ก็จะแกงคั่วหมูให้ดากับแฟนน้องชาย พูดไปน้ำลายยืดอีกแล้ว คุณมดครอบครัวดาก็มีฐานะเหมือนกัน จนจริง ๆ สี่คนพี่น้องแม่ขายของในตลาดทำทุกอย่างให้เป็นและทำให้ได้ ยกของแต่ละอย่างใหญ่กว่าคนยกอีก ซักผ้าของทุกคนในบ้าน ล้างจานเอง จดและลงบัญชีถ้ามีคนมาส่งของ งานที่แม่สั่งต้องทำให้ได้ ป.สี่ทำทุกอย่างได้แล้ว ธนาคารยังต้องไปเลย แม้แต่ครูที่โรงเรียนยังให้รับผิดชอบกวาดห้อง จัดแจกัน ซื้อของให้ ครูรู้จักแม่หมดเพราะโรงเรียนกับตลาดใก้ลกัน ลูกค้าแม่เพ่ ช่วงพักครูใหญ่ให้ขายหวานเย็นบ้านเรานะคุณมด ค่าจ้างของดาเป็นหวานเย็น ทุกวันนี้ทำงานติดกับห้างใหญ่แถวบางนา แต่คดข้าวห่อไปกินเหมือนตอนเรียนทุกวัน บอกแฟนดาต้องห่อข้าวจนถึงเกษียรเหรอเนี่ย พอดีของที่ขายในห้างรสชาติ ไม่หร่อย และไม่ถูกใจเอามากๆ อารมณ์เดี่ยวกับคุณมดอาหารหรูหรา ไม่เคยโปรดปราน ไปกินไปชิมมันไม่ใช่เรา ไม่ใช่ตัวตนของเรา
ว่าไหมพวกเราได้ดี มีวันนี้มาได้ เพราะผ่านความลำบากมาก่อน พิมว่าไหมพี่มด หุ่นดีแล้วนะตามรูปที่เห็น ไอ้เราสองคนนี้แหละกินแล้วกลัวขาดทุนเก็บไว้หมด ไม่ให้ขาดเลย ลงทุนมานานและหลายตั้ง ตอนนี้เลยออกแนวอวบตอนปลาย

คุณมดกลับไทยบ่อยไหม เด็กๆเหลงใต้เป็นไหม ไม่รู้นะดาชอบมากเลยเวลาเห็นเด็กหรือคนที่ไม่ได้อยู่ที่ใต้แต่เหลงใต้ได้มันน่ารักดี พิมพูดได้ไหม คุณมดบ้างอย่างที่ดาถามขอเป็นความรู้นะถ้าไม่สะดวกตอบก็ไม่พรื่อ เช่นเรื่องตลาด เหมือนบ้านเราไหม แล้วพูดสวนครัวหาซื้ออย่างไร ขอความรู้จากคนไกลบ้าน ดาขอเป็นตัวแทนคนอยู่บ้านเล่าเรื่องที่บ้าน บ้าน (เมืองไทย)ให้ฟัง กรุงเทพฝนตกดีจริงๆ ใต้ก็ร้อนซะแม่บอกอยู่บ้านไม่ค่อยติด ต้องไปนั่งที่ลมดีๆ ผลไม้ถูกมาก เรียนบ้านถูกอย่างแรงโลสิบห้าบาท ลองกอง มังคุดถูกมาก พอดีดาอยากกินปลาดุกร้า พี่สาวจะขึ้นมากรุงเทพฯ บอกให้เขาซื้อมาโลละ ห้าร้อยคุณมด โอแพงจริงเลยขอผ่าน มาที่ปลาเขือ (ขออนุญาติเรียกมดเฉยๆ เอาคุณออกไปนะ)มดรู้จักไหมอยากกินไม่มีอีก แต่ที่ใต้บ้านเราไม่ขาดเลย มันปู ของชอบดาต้องมีติดมาทุกครั้ง ว่าแล้วขอส่งการบ้านพิมก่อน เจอวันหลังนะ

พิมพี่ดาหยุดอายุไว้ที่ สิบแปดแล้ว สิบแปดตลอด แต่ก็รอพิมอยู่นะ

ดา เขียน:
******

มดอยากให้ดาเรียกมดเฉยๆ ตั้งนานแล้วแหล่ะ (ลองอ่านเป็นภาษาใต้นะ)

ดาอยู่จังหวัดไหร มดอยู่สุราษฎร์ อยู่นาสาร แถวสวนเงาะ มดไม่ลำบากใจเหลย ถามมาได้เลย ไม่ต้องห่วง ถ้าอันไหนมดตอบไม่ได้ก็ข้ามๆ ไป เด็กๆ แหลงใต้ไม่ด้าย มดเสียใจอย่างแรง เพราะเพื่อนๆ มดไม่มีคนใต้เลย พอแหลงกับลูก แล้วแหลงกับเพื่อนภาษากลาง เลยเพี้ยนไปเป็นทองแดงทุกที บางทีโมโหตัวเอง พูดใต้คำกลางคำ เลยตอนนี้พูดกลางไปกอน เวลาลูกใหญ่แล้วค่อยให้พูดใต้

หลาดที่นี่ก็เหมือนกับหลาดบ้านเราแหล่ะแต่ไม่ค่อยสะอาดเท่าบ้านเรา และเขาพูดภาษาไหหลำกัน พอมดพูดภาษาจีนกลาง (แมนดาริน) เขาก็หาว่ามดเป็นคนจีนมาจากแผ่นดินใหญ่ เขาก็ขายของเราแพงทุกที พวกผักสวนครัวมดเอาเม็ดผักมาปลูกเองหลังบ้านที่มดอยู่ เดียวแนบรูปให้แลหนา ตอนนี้ก็เริ่มปลูกใบชาพลู เอาไว้แกงคั่วกับหอยแครง (พูดแล้วน้ำลายไหล)

จริงๆ ฐานะทางบ้านมดก็ไม่ได้จ๊นจนมาก แต่ก็ไม่ได้มีไว้ใช้จ่ายเหมือนเพื่อนเขา เพราะลูกๆ เรียนทั้งสามคน ที่บ้านทำสวนเงาะ สวนหยาง กับสวนมังคุด แต่ก่อนมีนาข้าวกัน แต่ตอนนี้ขายหมดแล้ว มาซื้อสวนหยาง แล้วสวนหยางก็ขายแล้ว ไปซื้อที่ให้พี่สาวตั้งตัวที่ขอนแก่น เหลือแต่สวนเงาะกับสวนมังคุด ตอนนี้ให้เขาเหมาเป็นรายปี เพราะแม่แกไม่ทำแล้ว รอให้ลูกๆ กลับไปปลูกบ้านสามหลังติดๆ กันแทน แต่มดยังไม่มีตางค์ เลยเก็บที่ไว้ให้เขาเช่าก่อน

จะบอกว่าเมื่อก่อนเงาะถู๊กมากเลยโลห้าหกบาท มดมาซื้อที่นี่โลละร้อย (แม่โห้ย) แต่ก่อนเราตัดหยางก็แล้วแต่ฝนฟ้า ราคาน้ำยางก็แค่โลยี่สิบบาท บางทีก็สิบหว่ายาท ตอนนี้โลอย่างแพง (แต่ไม่มีหยางให้ตัดแล้ว) ค่าเทอมบางทีแม่หมุนไม่ทันก็ยืมชาวบ้าน ตอนนี้เลยส่งตางค์ให้แม่ใช้ กลับไปทุกทีก็ซื้อของฝากชาวบ้าน เราต้องไม่ลืมบุญคุณหนา มดเคยทำงานตั้งหลายอย่างตั้งแต่เด็กเลย เริ่มจากหุงข้าวก่อน มดชอบทำเป็น ทำให้เป็น อะไรไม่เป็นก็ฝึก จนตอนวัยรุ่นโมโหตัวเองว่าเป็นข้อเสีย เพราะไม่ว่าไหร คนอื่นทำไม่เป็นก็ต้องเป็นเรา ทำให้ไม่มีเวลาฝันหวาน555 แต่ตอนนี้คิดว่าอยากสอนลูกให้หัดทำให้เป็นทุกอย่างเหมือนกัน จะได้ไม่ลำบาก

โม้มากแรง เดียวดาไม่อ่าน เอาไว้ค่อยคุยใหม่หนา เดียวเอารูปสวนผักให้แลก่อน

ดาเกิดที่ทุ่งสง เป็นคนคอน โดยกำเนิด ปัจจุบันอยู่กรุงเทพฯ อยู่ 23 ปีแล้ว แต่ความทรงจำทั้งหมดกลับมีให้กับทุ่งสงหม็ดไม่ว่าช่วงไหน รักมากแต่ไม่มีโอกาสได้ไปอยู่แล้ว พ่อแม่มาอยู่หาดใหญ่แล้ว ลูกแหลงใต้ไม่ได้ ค่อยๆ สอนเอา ดาเวลาอยู่บ้านแหลงใต้ตลอดแต่ถ้าอยู่นอกบ้านแล้วมีคนอื่นแหลงกลางกับพี่สาว กลัวเขาไม่รู้ฟัง หลานดาก็แหลงไม่ได้เหมือนกันเพราะพ่อเขาคนกรุงเทพฯ เลี้ยงกรุงเทพฯ แต่เขาชินนะกับได้ยินที่ดาคุยกับพี่สาว รู้ฟังเพ่แต่แหลงไม่ได้ คุยกับเขาบ่อยๆ ตอนเด็กน่าจะง่ายกว่าโตนะลิ้นไม่แข็ง อีกอย่างพอใหญ่ให้แหลงแล้วบัดสี ทองแดงนี้ดาหล่นประจำ ทำพรื่อก็มันเป็นคนใต้ แล้วอีกอย่างพอไปอีสานก็ไปพูดอีสานกับเขากันป้าดาพูดกลางไม่ได้ ไม่พรรณนั้นก็ไม่ได้แหลงกับป้า แต่ดาฟังออกได้ทุกภาคนะ มดสอนลูกแหลงอย่างน้อยมดได้แหลงมัง คิดถึงบ้านแย่เลย มีเรื่องตลกดาเวลาตกใจจะชอบอุทานเป็นภาษาใต้ หแม่เ ดครก พิมพ์หมดไม่ได้ไม่สุภาพ หลานก็จะขำ มดเป็นไหมตกใจอุทานเป็นคำใต้
หลาดที่จีนเวลาที่ซื้อขาย เขาแหลงกันฉาวๆ เหมือนบ้านเราไหม พวกปลาเห็นหลายคนเล่าให้ฟังว่ามันสด กว่าบ้านเราและเขาไม่นิยมซื้อกันมากๆแล้วเอามาแช่ตู้เย็น ลูกน่ารักนะช่วยแม่ปลูกพักใหญ่เลย กิจกรรมในครอบครัวลูกท่าทางชอบอยู่นะ ดีแล้วหัดให้ลูกช่วยงานแม่ ลูกจะช่วยเหลือตัวเองได้เวลาใหญ่ กะลุยที่ไม่สอนให้ลูกทำ กลัวลูกอีกเหนื่อย แต่พอลูกใหญ่มาบ่นว่าลูกทำไหร่ไม่เป็น อยู่ไกลพ่อเฒ่าแม่เฒ่าไม่หวังหวอดเอาเหรอ น่าตาน่ารักอย่างแรง คนเฒ่าคนแก่หลังๆ ไม่ค่อยหวงลูกหรอกไปห่วงหลานโน้น

ดีนะบ้านมดปลูกทั้งเงาะ ทั้งมังคุด ของชอบของดาเลยเงาะนาสาร สมัยอยู่ทุ่งสงบ้านดาจะมีแม่ค้าเขาหาบผ่านแม่ซื้อให้กินที่เป็นหาบ เรียนอีก ดายังเคยซื้อไปโรงเรียนเลย หลาดถึงก่อนโรงเรียน สมัยก่อนเขาบอกว่าคนมีสวนหยาง ยังเงิน ไม่จนนะ ที่ก็มาก แต่รู้ว่าลำบากอยู่เพราะต้องออกไปตัดหยาง ตั้งแต่ตีสอง บ้านดานะมดม่ายไหรสักอย่างพ่อเฒ่าติดเล่นขายหม็ด แม่เฒ่ายังอยู่ไม่ได้เลย ดีว่าแม่ดาขยันแล้วไปขายของ พ่อทำงานรถไฟ สวัสดิการพอมีเบิกค่าเรียนได้ มีบ้านพักให้อยู่ ดาภูมิใจนะถึงลำบากแต่มันก็สอนให้เราทำทุกอย่างเป็น เราถึงมาดูแลครอบครัวเราเองได้ พ่อแม่มดแข็งแรงดีไหม ดามีรุ่นน้องหยู่สุราษฯ หลายคน แต่ละคนหลกอย่างแรง อยู่กันครบแหลงกันฉาวหมด สนับสนุนให้ลูกคดห่อไปกินนะ เขาเป็นคนไทยก็คงชินกับอาหารไทย แต่ก็รับของใหม่ได้ ภาษาจีนก็ได้ ฝากบอกหลานน้าดายังคดห่อไปกินที่ทำงานเลย เมื่อคืนดาเห็นมดออน ปกติถ้าออนตรงกันเขาคุยกันได้ไหม ดาก็ไม่ค่อยรู้เหมือนกัน ดาฝากเมลล์ดาให้มดแล้วกัน เผื่อออนตรงกันอาจคุยกันได้นะ This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. บอกชื่อเรื่องว่ามดนะ ปกติดาไม่ค่อยรับเมล์ก็เป็นไวรัส
เย็นนี้ดาเตรียมทำพะโล้เห็ดหอม แล้วส่งรูปให้ดูนะ ฝากสวัสดี จินดา ธีระ ด้วยนะ โชคดีนะมด

ดา

เมื่อคืนมดก็เห็นดา แต่ไม่รู้ว่าเขาทักตรงไหน ยิ่งไอ้เทคโนฯ นี่ไม่ค่อยเป็น หลาดจีนเขาแหลงฉาวๆ กันอย่างแรง เหมือนรบกันเลย ดาเป็นชาวทุ่งสงเหรอ พ่อมดเป็นคนคอนเหมือนกัน แต่เป็นคนจันดี

ปลาสดหยางแรง เขานิยมมาซื้อเป็นตัวๆ ไป ใส่ถุงมีน้ำ ปลายังดิ้นกระแด่วๆ เหลย

จินดาพูดไทยอย่างชับ แต่ตอนนี้พูดจีนชับหว่า เด็กมันสะหมองดีหนา ไม่เหมือนมด มดยังได้งูๆ ปลาๆ แต่ตอนนี้ลูกสอนมดแทน ภาษาจีน กลับไทยคราวหน้าไปเจอดาหวา ดาอยู่แถวไหนของกรุงเทพ มดไม่ค่อยได้เล่นฮ็อตเมล์ ไม่ค่อยได้ออนไลน์ แต่มีแอ็คเค้าที่ไม่ค่อยได้เช็คเมล์ เดียวของมดก๊า This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. หนา


มดจ้า

ดีจ๊ะน้องดา น้องมด


แฟนพี่เยาะก็เป็นคนคอนเหมือนกัน อยู่บ้านปากยิงอำเภอท่าศาลาจ๊ะ พี่เยาะแหลงใต้ไม่เป็นเลยจ๊ะ ตอนสมัยพี่เยาะยังสาวๆแฟนเค้ามาจีบพี่แล้วเค้าแหลงใต้ พี่เยาะก็บอกว่าพี่เยาะฟังไม่ค่อยจะเข้าใจ เค้าก็เลยไม่ค่อยจะแหลงใต้เท่าไหร่นัก เหตุนี้มั้งพี่เยาะก็เลยแหลงใต้ไม่เป็นจนถึงทุกวันนี้



พี่เยาะจ้า

มด มาต๊ะ แต่ถ้าเห็นมดผิดหวังอย่างแรง ตัวดำๆๆ อวบ ๆๆ(ระยะสุดท้าย) ถึงบอกว่ามดไม่ต้องกังวลเรื่องเชฟ ดาไปรอมดที่ป้ายรถเมล์หลายป้ายแล้ว แต่ไม่แคร์สื่อนะ ใครอีกแหลงไหรก็แหลงไป มั่นใจว่าสวย ดาอยู่บางนาแถววัดศรีเอียม อิจฉาคนได้กินปลาสดที่นี้อยากกินที่ต้องไปซื้อถึงชลบุรี จินดาเก่งจังพูดจีนชับ น้าดาเรียนแล้วนะได้แต่ จาน-อาน ทั้งวัน คำอื่น เหล่าซือ เอาหลบเรือนหม็ด ภาษาไทยอย่างให้น้อยหน้า กลับเมืองไทยคนได้ ตา-ลึง หลานไปหยู่จีนหลานปีแล้วยัง พวกเราชาวทุ่งสง ลูกคนจันดี สะโภปากยิง หน้าตาดีทุกคน ไชโย

คอลีเยาะ เขียน:
ไม่พรื่อพี่เยาะ แหลงไม่ได้ ฟังรู้เรื่องใช้ได้ ตามภาษาทองแดงของพวกเรา เพื่อนอยู่สตูล ยะลา ไม่แหลงใต้ แหลงกลางแต่เอาคำใต้แหลง
กลาง ยังแหลงกันรู้เรื่อง พี่เยาะบอกสมัยสาวๆ ยังไม่ได้ 60 เลยยังสาวอยู่ ถึงหกสิบก็สาว อยู่ที่ใจ ดาค่ะพี่

ดา เขียน:
มดก้าไม่ได้ผอมน่ะ แอ๊คท่าช่วย มดไม่ได้กังวลเรื่องเชฟ จนกระทั่งเป็นโรคอ้วน เดินหิดเดียว เหนื่อยเกือบตาย ขึ้นบันไดสามชั้นก็เหนื่อแล้ว ลูกยังเล็กๆ วิ่งตามไม่ทัน ปวดเข่า ปวดข้อ พอดีปู่กับพ่อเป็นเบาหวาน ทีนี้เลยกลัว เพราะบางทีมันตามมาเป็นกรรมพันธุ์ได้ ตอนนี้ยังไม่เป็น แต่ต่อไปไม่แน่ เลยต้องฟิตหุ่น ดาเหอ เรื่องสวยก้าชอบ แต่เรื่องสุขภาพสำคัญหว่า เพราะลูกยังเล็ก ไม่อยากไปก่อนเวลา เรื่องสวยเป็นผลพลอยได้ ^^ มดตอนกอนท้องประมาณห้าสิบ ห้าสิบสอง พออ้วนขึ้นมาถึงดูกรับน้ำหนักไม่ไหว เลยเริ่มเสื่อม ปวดหลัง ปวดเอว หดหู่ อารมณ์ดี อารมณ์ร้าย น้ำลายไหล ตาขวาง (เฮ้ยยยยย ไม่ช่าย) อันนั้นมันหมาบ้าแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ

เลยต้องลดน้ำหนัก แฟนมดก็ไม่บ่นนะ เรื่องมดอ้วน หรือตอนมดอ้วน เขายังรักดี ตอนนี้เขาก็บอกว่าเขาชอบผู้หญิงอวบๆ มากกว่า ให้อยู่ระดับนี้ แต่อย่าอ้วนหว่านี้ เขาไม่สนใจเหลยว่ามดติ้อ้วนตี้ผอม เขารักมดที่เป็นมด แต่มดชอบมดตอนอ้วนเพราะไม่ใส่ใจตนเอง และเกลียดตัวเอง เขาว่าพรรนั้น

สวัสดีค่ะพี่ดา สวัสดีค่ะพี่มด สวัสดีค่ะพี่เยาะ

พิมเองก็เชื่ออย่างพี่ดาค่ะว่าที่เรามีทุกวันนี้ได้ เพราะว่าเราเคยผ่านความยากลำบากมาก่อน เราจึงรู้จักคุณค่าของสิ่งของทุกอย่างและรู้จักคุณคาของคนที่ดีกับเราอ่ะค่ะ

ว่าแต่พี่ดาค่ะ ... พิมกำลังพยายามลดน้ำหนักอยู่จริง ๆ นะคะ ลดไปได้ 3 กิโลแล้ว ตั้งใจเอาไว้ว่าภายในสิ้นปีนี้จะต้องลดให้เหลือ น้อยกว่า 70 กิโลให้ได้ค่ะพี่ (ค่อยๆ ลด) มาร่วมด้วยช่วยกันลดน้ำหนักกันไหมค่ะ

พูดถึงเรื่องเหลงใต้ พิมเหลงใต้ไม่เป็นค่ะพี่ คุณสามีก็เหลงไม่เป็น สมัยพิมไปอยู่สุราษฎร์ใหม่ ๆ ปวดหัวกับภาษาใต้มากๆ เพราะว่าคนงานเค้ามักจะชอบพูดภาษาใต้กับพิมค่ะ หรือเวลาไปตามตลาด แม่ค้าก็มักจะพูดแต่ภาษาใต้กับพิม เดินไปไหน ลุงป้าตายายก็จะเรียกว่า หนุ่ย ๆ แรกๆ พิมก็งงหนุ่ยไหน หนูไม่ได้ชื่อหนุ่ยสักหน่อย พออยู่ ๆ ไปก็ถึงได้เข้าใจว่า อ่อที่เค้าเรียกหนุ่ยๆ นั่นเค้าหมายถึงเรานี่นา ประมาณว่าเอ็นดูเป็นลูกหลานอะไรทำนองนี้อ่ะค่ะ .... ^^

ตอนพิมไปอยู่สุราษฎร์ (บ้านส้อง) พิมไม่ค่อยได้ทำอาหารกินเองค่ะเพราะว่าที่บ้านสามีเค้าไม่มีครัว ส่วนใหญ่ซื้อเค้าตลอดเลย ซื้อเค้าก็อร่อยบ้างไม่อร่อยบ้าง แต่ที่เหมือนกันทุกเจ้าคือความแพง ข้าวแกงถุงละ 35-35 อาหารตามสั่งจานละ 30-35 (ตอนนั้นกรุงเทพฯ 20-25) ก็จำใจกินไปค่ะ จนตอนหลังได้กลับมาอยู่กรุงเทพฯ ก็ค่อยโล่งใจ

แกงคั่วหอยแครงไม่มี เลยเอาแกงคั่วหอยขมมาฝากพี่มดก่อนอ่ะค่ะ

พี่มด พี่ดา พี่เยาะ ...... เดี๋ยวพรุ่งนี้พิมมาเม้าท์ต่อนะคะ ขอไปนอนก่อน เริ่มม่ะหวายอีกแล้ว >_<"

จ้า...รีบไปนอนซะ เดี๋ยวจะไม่สบาย

พี่เยาะ

สวัสดีพิม มด พี่เยาะ
พิม พี่ดาทุกวันนี้ยังแทนตัวเองหนุ่ยกับพ่อแม่อยู่เลยอายุปูนนี้แล้ว ที่ใต้ ชื่อสาวหนุ่ย ไข่หนุ่ยเต็มไปหมด พอกับไข่ดำ ไข่แดง ประมาณหนังเรื่องเหมืองแร่ เพื่อนพี่ดาบ้านอยู่พุนพินพูดใต้ไม่ได้เหมือนกัน ราคาของที่พิมบอกมาแสดงว่าสุราษของแพงกว่าทุ่งสง และหาดใหญ่มาก สุราษไปเที่ยวไม่กี่ครั้ง ตอนช่วงมาเรียนกรุงเทพฯ นั่งรถไฟขึ้น-ล่อง สถานีสุราษเป็นสถานีที่คนนิยมฝากท้องโดยลงไปซื้อข้าวต้มไก่ที่สถานี้เพราะขึ้นชื่อมาก อีกอย่างเป็นไก่ย่างเครื่องทางใต้ รถไฟจอดสิบห้านาทีทุกคนมีเวลาลงไปซื้อกินเวลาที่ไปถึงก็ยังหัวค่ำ

เรื่องลดน้ำหนักเล่านิดพี่อ้วนเพราะไปกินยาลด ต้องใช้คำว่าคึกคะนองสะเหมือนคนติดยาเพราะอยากลองและตามเพื่อนชวน แรกๆลงดีมาก ลงเร็วตามต้องการ พอขึ้นกินอีก แต่น้ำหนักขึ้นเรื่อย ๆ พอไม่กินมันเลยน้ำหนักไม่เคยขึ้น ช่วงหลังไปฟิตเนส ก็หลังมากเพราะประเภทถ้าทำจะออกอาการบ้าทำ พอดีตอนหลังติดเรื่องงาน พิมพี่ดา กินไม่แยะ ไม่เก่ง กินข้าววันสองมื้อ เช้า เย็น ทำกับข้าวไปกินมื้อเย็นประมาณสี่โมง แต่ถ้าไม่ห่อไม่ยอมซื้อกิน มันไม่ถูกปาก ก็กลับมากินบ้านบ้างครั้งสอง-สามทุ่มถึงได้กินแล้วขึ้นบ้าน เข้าอาการกินแล้วนอน พี่ดาทำงาน สิบเอ็ดโมงเลิกหนึ่งทุ่ม เสาร์อาทิตย์บ้างครั้งสามทุ่ม กลางวันกินกาแฟ-ขนมปัง กินข้าวน้อยกว่าคนผอมบ้างคน จุดแก้ของพี่ดาคือต้องออกกำลังกาย สมัยสาวๆ น้ำหนักห้าสิบสี่วันหลังจะเอาให้ดู

มดจ๋าเดินเหนื่อยค่อยๆ ออกกำลังดาใช้วิธี วันนี้เดินยี่สิบนาที ต่อเช้าค่อยเพิ่มเวลา เพิ่มเรื่อยๆ อาการเหนื่อย ถ้ามีปัญหาเรื่องเข่าอย่าวิ่งนะเข่าจะยิ่งมีปัญหาเพราะวิ่งมันต้องรับแรงกระแทก ดาเดินสายพานครั้งหนึ่งเป็นชั่วโมงแต่ได้ระยะทางสามกิโล บ้างครั้งปั่นจักรยาน หลังๆไม่ได้ไปฟิตเนส พอดีบ้านสามชั้น เดินขึ้นเดินลงแรกๆก็เหนื่อย หลังๆ สำ-บายแล้ว เพราะต้องขึ้นไปตาก-เก็บผ้า สรุปคือชอบเดินขึ้นไปมองวิวแล้วก็เห็นแต่ตึกแล้วก็ทางด่วนศิวิไลน์จิง(ประชด)บางครั้งเขามีดาวตก ราหูอมจัน อีกช่วยจันสักหิด ก็เห็นแต่ตึกและไฟฟ้า หว่างไปหมดไม่เคยเห็นดาวตก วันที่กรุงเทพมืดคือวันที่เขาช่วยปิดไฟช่วยชาติประหยัด เรื่องเชพแฟนดาตัวเองหอดเดี่ยวแบบว่าถ้าแลกกันมันคงดี เพราะคนหนึ่งผอม อีกคนก็กลมซะ เดินมาก๊สิบดีๆนี้เอง แฟนไม่ได้บ่นเรื่องเชฟดานะบ้างครั้งมีคนอวยพรว่าขอให้เมียผอมๆ เขาบอกว่ากรูชอบอวบๆ แบบนี้ คู่ชีวิตเราคือต้องรับเราได้ที่เราเป็นเรา ที่พวกเราคุยทั้งหมดไม่มีเรื่องกับข้าวเลย ออกแนวชีวิตแล้ว

ปล.แกงหอยน้องพิมน่ากินอย่างแรก อยากอีกแล้วกลืนน้ำลายเหมือนเดิมตลาดแถวบ้านไม่เคยมีหอยขมเลย ถ้าอยากแกงต้องไปตลาดบางกะปิ รูปน้องพิมวันแต่งงาน พิมสวยอย่างแรงนิก้าก้า

ดาจ๋า ดารู่หม้าย น้องพิมใจดีตั้งห้องเม้าท์ให้แล้ว ให้คุยกันทุกเรื่องเลย เดี๋ยวดาตามไปหนา

jantima เขียน:

พี่ดา หาห้องเม้าท์เจอยังค่าาาา อันนี้นะคะ คลิ๊กโลดดดดดด www.pim.in.th/forum/7----/1319---.html