หวัดดีค่ะ พี่เจ๊ยบ
เมื่อเช้าดาเข้าครัว ส่งข้อความถึงพี่เจี๊ยบ แต่ตอนนี้ไม่มี เอาใหม่
คำถามที่พี่ถามว่าต้มเหมือนข้าวต้มมัด ถูกต้องต่างกันตรงข้าวต้มมัดใช้ใบตองและมีไส้กล้วย ต้มห่อด้วยใบพ้อเป็นรูปสามเหลี่ยม
แล้วอีกอย่างกลับมาเมืองไทยพี่ไม่ต้องเดินทางมากินถึงบ้านดา ดาจะเอาตัวเองไปบริการพี่ถึงที่ นอนรอกินได้เลยบนที่นอน
น้องสาวบริการถึงที่ อยากกินอะไรบอกทำได้จะทำให้กิน เรื่องรสชาติเรามาทำความเข้าใจกันได้ว่าชอบ เผ็ด หวาน มัน เค็ม
ปรุงให้ตามใจชอบ ได้ทำกับข้าวแล้วมีคนกินแล้วชอบ ก็มีความสุขแล้ว แต่พี่เจี๊ยบต้องหอบดาไปเที่ยวบ้านแม่ด้วยนะ ดาอยากไปเที่ยว
ชอบไปเที่ยวบ้านต่างจังหวัด ยิ่งใกล้กรุงเทพฯ อยากไปนะเนี่ย
ดาดีใจที่พี่เจี๊ยบดีขึ้นในความรู้สึกของดานะ เพราะภูมิคุ้มกันทางใจพี่ดีขึ้น ลุกมาทำโน้นทำนี้เพื่อไม่เครียดเรื่องอาการเจ็บป่วย ถือว่าดีขึ้น เพราะถ้าพี่ซึมแล้ว
เอาแต่นอนซม ไม่ลุกเลยจิตใจพี่จะหดหู่ ร่างกายจะยิ่งไปกันใหญ่ ทนอีกนิดภูมิคุ้มกันทางกายพี่ต้องดีขึ้นเช่นกัน แต่พี่เจี๊ยบอย่าหักโหม ค่อยๆๆทำนะ
อย่าใจร้อน หมอนัดหนนี้ขอให้หมอบอกว่าพี่โอเคที่เถอะ อย่าได้ต้องผ่าตัดอีกเลย เอาใจช่วย
ฝึกวิชาการทำขนมปังต่อไปกลับมา มาทำให้ดากิน แต่ดาขอแค่ขนมปังปิ๊งทาเนยราดนม หรือมีแยม ดาก็อร่อยแล้ว ไม่ก็แซมวิชทูน่า หรือแฮมชีส ก็ยอดแล้ว
ขอแค่ขนมปังอร่อยจากพี่เจี๊ยบพอ
ยิ้มสู้กับปัญหานะพี่เจี๊ยบ ขอเป็นกำลังใจให้ ร่างกายที่แข็งแรงมาจากใจที่แข็งแรง อย่ายอมแพ้กับโรคภัยไข้เจ็บ กำลังใจสำคัญที่สุด
ดาคนนี้ขอเป็นหนึ่งกำลังใจให้พี่ต่อสู้กับโรคภัย ยิ้ม หัวเราะ วันละนิดจิตแจ่มใส
ปล. อย่าคาดหวังอะไรกับเด็กบ้านนอกอย่างดา เด็กใต้ ตัวดำๆๆ อวบๆๆ หน้าตายิ้มแย้ม พูดตรงๆ คิดอะไรก็พูด
ชอบเที่ยวต่างจังหวัด กินอาหารพื้นๆ ชีวิตศิวิไลสุด คือมีโอกาสมาทำมาหากินในเมืองหลวง แต่จิตใจและการใช้ชีวิต
ยังเป็นเด็กต่างจังหวัด