กระทู้: เล่าเรื่องไปวัด

หนูพิม วันจันทร์พี่ดาไปทำบุญที่วัดลานบุญ ลาดกระบัง วัดนี้ร่มรื่นดีนะ มาทำบุญที่วัดนี้ เป็นสิบปีแล้วตั้งแต่ศาลาเป็นไม้ เดินทีกลัวตกร่องมากเพราะตัวเล็กเหลือเกินไม้ผุอย่างแรง พยายามทำตัวเบาสุดชีวิต วันเวลาผ่านไปจากศาลไม้หลังเก่าที่พี่ มีความรู้สึกว่ามีมนต์เสน่ห์และคลาสลิกมากๆ กลายเป็นศาลาปูนลายไทย และมีศาลาปูนเป็นสองหลังอันทันสมัย ตอนแรกก็ร้องโอ้โฮ ตาโตๆ แล้วนะว่าใหญ่และหรู เริ่มต้นว่ามีพัดลมโคมไฟ มองดูว่าได้แล้ว เพราะญาติโยมไม่ร้อนแล้ว อย่างน้อยเรามีพัดลม ผ่านไปไม่นานโยมญาติโชคดียิ่งขึ้น เกิดจากแรงศรัทธาของชาวพุทธอย่างเรา ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงจากพัดลมเป็นแอร์ ญาติโยมอย่างพี่เย็นสบายดีมาก ก่อนอื่นขอร่วมอนุโมทนาสาธุสำหรับคนที่มีจิตศรัทธา การทำกิจกรรมวันสำคัญต่างๆ ทุกคนทำไปด้วยรอยยิ้ม ด้วยความสุขและเย็นสบายกายมาก เพราะคนแยะมากวัดนี้เวลามีวันสำคัญทางศาสนา แต่ถึงไม่มีแอร์ก็เย็นดีนะเพราะหน้าวัดมีคลองประเวศบุรีรัมย์ไหลผ่าน วันไหนไปถึงวัดเร็ว พี่จะไปนั่งทัศนา ริมคลองดื่มด่ำกับภาพคุณยาย คุณตา พี่ ป้า น้า อา พายเรือมาทำบุญ เราก็นั่งกินก๊วยเตี๋ยวบ้าง ขนมจีนบ้าง ตามประสา มีของกินแยะมากแต่เรื่องความอร่อยเราต้องจัดเอง เป็นคนชอบกินเค็มใส่น้ำปลา กินเผ็ดใส่พริก กินลูกชิ้นทอดจะอิ่มเร็วมาก เพราะได้กินแป้งไปเต็ม เอาเป็นว่าให้อิ่มบรรยากาศและความสุขที่ได้ไปทำบุญแทน มีร้านค้าให้ปล่อยนก ปล่อยปลา สาระพัดปลา ตามความเชื่อของแต่ละคน คุณป้าบ้างคนจะซิ่งรถเครื่อง ขอขยายความคำว่ารถเครื่อง เพราะพี่จะเห็นสภาพรถมีแค่แอนด์รถ ถังน้ำมัน เบาะรถ ล้อสอง รวมแล้วเป็นรถเครื่อง มีคุณป้าคนขับนุ่งผ้าถุง ขับซิ่งมาข้างๆ ห้อยปิ่นโต มาหนึ่งเถา ส่วนบนศาลาช่วงที่รอพระลุง-ป้า ก็จะคุยเล่นกันเป็นที่สนุกของบรรยากาศการทำบุญ ตา-ยายบางคนยังเปรี้ยวอยู่เลยม้วนใบจากสูบไปคุยไป เรารุ่นหลานๆ นั่งฟังยิ้ม-หัวเราะกันมีความสุขมาก เล่ามานี้พอจะได้บรรยากาศชนบทบ้างหรือเปล่า
ทุกวันจันทร์จะมีชมรมผู้สูงอายุมาทำกิจกรรม ช่วงรอพระขึ้นศาลาพี่จะชอบมานั่งดู ลุงๆป้าๆ ตา-ยาย เขาคุยกัน แซวกันเองบ้าง เล่าโน้นนี้ จะมีมุกใครอายุน้อยสุดยกมือ ลุง-ป้าตา-ยายที่อายุมากๆก็จะยกมือกันหมด สวดมนต์-เต้นแอโรบิค ช่วงคุยมีโฆษกบอกว่าคนสูงวัยต้องระวังการกินอย่างกินมันมากไม่ดี เต้นไม่ทันเสร็จก็จะได้ยินลุงป้าสั่งกับข้าวกระเพาะทะเลไข่ดาวแล้ว เราก็จะนั่งฟังไป อมยิ้มไป มีความสุขดีไปอีกแบบตามประสาคนไกลบ้าน(หาดใหญ่) และคิดถึงพ่อแม่ เพราะที่บ้านก็เป็นแบบนี้พ่อแม่ไปร่วมกิจกรรมที่วัดหรือชุมชนแบบนี้

วัดลานบุญ มีหลวงพ่อเพชรเป็นที่เคารพของชาวบ้านแถบนี้ มีปลาในคลองประเวศบุรีรัมย์ ที่เป็นเขตอภัยทานของวัด ปลาสวายเอ่ย ปลานิลเอ่ย ปลาทับทิมเอ่ย อ้วนท้วมสมบูรณ์น้ำหนักแยะดีแท้ เป็นจำนวนมาก บางช่วงมีเทศกาลข้าวเม่าทอด จะมีญาติโยมหลายคนออกทุนค่าแป้ง ค่าน้ำมัน หลายคนร่วมบุญ ด้วยการนำกล้วย ลูกมะพร้าว มาเป็นลูกๆ มาร่วม หลายคนลงแรงเป็นคนทอด แพละยี่สิบบาท นำมาถวายพระบ้าง กินกันเอง พี่ถนัดอุดหนุน กินซะมากกว่า อร่อยดีฝีมือป้าๆ แม่ๆ ทั้งหลาย พี่จะได้ช่วยเขาบ้างช่วงลอยกระทง วัดทำกระทงขายไปช่วยฉีก-เช็ดใบตองบ้าง ฝีมือทำกระทงต้องฝึกฝน เขาใช้ ตะปูยึดใบตอง เจ็บนิ้วดีแท้ ไม่บ่นนะเล่าให้ฟัง ตั้งแต่วันเข้าพรรณษา วันจันทร์ที่ผ่านมาแหละที่ได้ไปทำบุญ ตา-ยาย ลุง-ป้า แต่งขาวถือศีล 8 แยะมากกว่าทุกปีที่เห็น วันนี้มีเจ้าภาพนำก๋วยเตี้ยวหมูและไอติมมาเลี้ยงพระและญาติโยมอีกแล้ว ขอร่วมอนุโมทนาอีกแล้วเพราะไปร่วมรับประทานมาทั้งสองอย่างเหมือนกัน ขอให้ผู้มีใจบุญเจริญๆๆยิ่งๆๆ ขึ้น
วันหลังจะนำภาพมาให้ดู จ้า

เพื่อนๆ ทุกคน มด พี่ปานา รถถัง พี่เยาะ คิดถึงค่ะ

พี่ดาขราาา ขอโทษที่มาอ่านช้ามากๆ เลยค่า แต่ขอบคุณพี่ดามากๆ เลยที่เขียนมาให้พิมอ่าน พิมรู้สึกดีมากจริงๆ ค่ะ

พูดถึงวัดลานบุญที่ลาดกระบัง พิมไม่เคยไปเลยค่ะพี่ แต่สมัยเรียนที่พระจอมเกล้าพระนครเหนือ พิมเคยไปที่พระจอมเกล้าลาดกระบังบ่อย ๆ ไปหาเพื่อนน่ะค่ะ วัดลานบุญนี่อยู่ใกล้พระจอมลาดกระบังไหมค่ะพี่

ว่าแต่ที่พี่ดาเล่ามานี่ บรรยากาศในปัจจุบันเหรอค่ะพี่ คือพิมอ่าน ๆ ไปแล้วพิมนึกไปว่าเป็นบรรยากาศในสมัยก่อนอ่ะค่ะ แบบว่ามีลุงป้าน้าอาพายเรือมาทำบุญ นั่งกินก๋วยเตี๋ญวกินขนมจีนกัน มีคุณป้านุ่งผ้าซิ่นขับรถเครื่องมาทำบุญ .... คือพิมอ่านแล้วรู้สึกดีจังเลยอ่ะค่ะพี่ รู้สึกเหมือนว่าวัดนี้ไม่ใช่แค่สถานที่ ๆ คนมีความทุกข์เค้าจะมาพบเจอกัน แต่ดูเหมือนว่าเป็นสถานที่ ๆ มีแต่คนที่มีความสุขอ่ะค่ะ

จริง ๆ วัดแถวบ้านพิมก็มีอยู่หลายวัดนะคะพี่ แต่ไม่มีวัดไหนบรรยากาศเหมือนวัดที่พี่ดาเล่าให้ฟังเลยค่ะ วัดแถวบ้านพิมส่วนใหญ่เน้นไปทางธุรกิจซะมากกว่า วันพระวันสำคัญทางศาสนามีญาติโยมไปทำบุญมากมายก็จริง แต่ก็เหมือนทำผ่านๆ ทำเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันไป ไม่ค่อยได้มีมานั่งคุยกันทักกันอ่ะค่ะ

สมัยเด้ก ๆ พิมไปวัดบ่อยมากค่ะ เรียกว่าไปทุกวันพระทุกวันสำคัญทางศาสนา และทุกครั้งที่คนแถวบ้านเค้าจัดงานบวชงานบุญกันเลยอ่ะค่ะ พิมยังจำได้ว่าสมัยนั้นพิมจะตื่นแต่เช้ามึดมากๆ มาช่วยยาย (ที่ไม่ใช่ยายแท้ๆ) ทำตะโก้ (ช่วยวุ่นน่ะค่ะ) ทำเสร็จยายกับน้าสาวก็เอาใส่เรือ (สมัยนั้นเดินทางกันด้วยเรือพาย เรือเครื่อง) พายกันไปวัดค่ะ ส่วนพิมกับแม่ก็จะค่อยแต่งตัวไปวัดอีกทีตอนประมาณ 7 โมงเช้า พอไปถึงก็จะเอากับข้าวที่เตรียมไว้ไปใส่สำรับที่ทางวัดเตรียมไว้ ส่วนข้าวก็เอาไปตักใส่บาตรที่เรียงกันไว้ในศาลา จากนั้นแม่ก็จะไปช่วยยายขายตะโก้ พิมก็ไปเดินเล่นดูของเล่นเด็ก ๆ ในสมัยนั้นอ่ะค่ะ แล้วพอสัก 8 โมงพระท่านก็จะได้เวลาฉัน ฉันเสร็จท่านก็จะให้พรญาติโยม ญาติโยมก็รับพรกันไป พอพระท่านให้พรเสร็จ ท่านก็คุยกับญาติโยมสักพัก ญาติโยมก็คุยกันเองบ้าง เสียงคุยสนุกสนาน หันไปทางไหนก็มีแต่รอยยิ้ม มีแต่ความเคลื่อนไหว มีแต่ความสุขไปทั้งวัดเลยค่ะ ... พิมอยากให้มีบรรยากาศอย่างนั้นในสมัยนี้อีกบ้าง แต่คงเป็นไปไม่ได้แล้วอ่ะค่ะ

ไว้พิมมีรถเป็นของตัวเองแล้ว จะต้องไปวัดลานบุญให้ได้เลยค่ะพี่ (อย่างน้อยไปอุดหนุนข้าวเม่ากับดูปลาก็ยังดีนะคะ ^^)

หนูพิม บรรยากาศที่เล่าเป็นบรรยากาศปัจจุบันจ๊ะ พระไหนที่ไปจะถ่ายรูปมาให้ดูจ๊ะ วัดนี้เป็นวัดที่เจริญมากตอนนี้ แต่คลองไหลผ่าน และสะอาดมาก ตา ยาย ก็เป็นคนแถวนั้น ศาลาที่พี่ไปถวายเพล จะอยู่ด้สนหลัง ไม่ใช่ศาลาที่ถวายสังฆทาน วัดอยู่ลาดกระบังซอยหนึ่งเลยจ๊ะ ห่างจาก พระจอมเกล้าเจ้าคุณพอสมควร

บรรยากาศหลังพระฉันแล้วคุยกัน ยังมีจ๊ะที่นี้ พี่ดาถ้าไม่รีบก็ร่วมกินข้าวกับเขาเหมือนกัน ช่วงมีข้าวเม่าจะเอารูปมาให้ดูเช่นกัน

แวะมาอนุโมทนาบุญคับ

กลัวพระ ไม่กล้าเข้าวัด

ล้อเล่นนะจ๊ะ ไปทำบุญกับลูกสาว เขานั่งพับเพียบเรียบร้อย พนมมือแต้เลย เด็กสามขวบนะนั่นตอนนั้น อยากถ่ายรูปมาให้ดูแต่ทำไม่ได้ กาละเทศะไม่ให้

สาธุ สาธุ ค่ะ

รถถังเคยไปวัดกับเพื่อนของย่า ที่วัดดอน ยานนาวา กรุงเทพ
พระสวดน่ากลัว แล้วก็มีคนมาดิ้นๆ บ้างก็ร้องโหยหวน
กลัวตั้งแต่บัดนั้นยันบัดนี้ แต่พี่ดาเล่าซะ เคลิ้มเลย
จะลองไปใหม่ อีกสักที

รถถัง วัดดอนที่น้องว่ารู้สึกจะพี่ดุมาก ตามที่เขาบอกต่อๆ กันมานะ แล้วการสวดที่น้องว่าน่ากลัวน่าจะเป็นการสวดภาณยักษ์ ไล่สิ่งที่ไม่ดีให้ออกจากตัว ลักษณะการสวดแบบนี้พี่ไม่กล้าไปเหมือนกันเห็นในทีวี ที่คนออกอาการต่างๆ นานา

พี่ดาเคยไปวัดที่อยุธยาวัดกษัตรา ของหลวงปู่เทียม วันนั้นการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย เขามีโครงการว่า ใครที่เที่ยววัดครบ แปดสิบสี่วัดและมีตราประทับ แต่ละวัดให้มารับพระที่ปลุกเสกในวันนี้ได้ที่การท่องเที่ยวอยุธยา

พี่ก็ไหนมาแล้วอีกอย่างไม่เคยเห็นด้วยว่าการปลุกเสกเป็นอย่างไร เอาซะหน่อยพิธีเริ่มตั้งแต่บ่ายโมงเสร็จสี่โมง ก็มีเกจิทุกทิศทั่วไทยรู้จีกบ้างไม่รู้จักบ้าง เราก็นั่งที่เต้นท์นอกโบส์ถเอาสายักสิญจน์โยงออกมาด้านนอก

นั่งสักพักประมาณเป็นชั่วโมงชักขนลุก ใจหวิวๆ คิดในใจเอาแล้วตู เป็นไหร่ฟะ สามีไม่ได้ไป ทริปนี้คุณนายฉายเดี่ยว ของขึ้นหรือไงเราชักกล้วเหมือนกัน เหงื่อแตกเต็มไปหมดตั้งสติเลยทำงัยดี

เอวังนะรถถังไม่ได้ของขึ้นเลย จะเป็นลมเพราะอากาศร้อน อบเอามาก พี้นเป็นหินอ่อน แล้วอยู่ในเต้นท์อีก เดินออกมาแล้วอยู่ที่โล่ง ด้านหน้าวัดเป็นแม่น้ำใกล้ที่เรือพึ่งล่มนั้นแหละ อาการของขึ้นก็หายไป ต๊องจริงๆๆ เราคิดว่าของขึ้น

น้องสาวลองไปวัดอีกครั้งนะ ต่างจังหวัดวัดสวยๆ อากาศดีๆ มีแยะมาก ถามพี่ก็ไม่แคล้วให้ไปสัตหีบวัดหลวงปู่อี้ มีคนไปเป็นเพื่อนปล่าว สามีน้องเป็นพุทธหรือมุสลิม ไปวัดเถอะสบายใจดีตามประสาคนไปไทยวัดเป็นที่พึง และมีความสงบ

วันนี้ขอเอารูปบรรยากาศทำบุญมาให้ดู ไม่ชัดเจนเท่าไหรเพราะฝนตกหนัก คุณตาคุณยายที่มาถือศีลสวดมนต์

รูปที่สอง

คลองประเวศบุรีรัมย์หน้าวัด

ปลาในคลองหน้าวัด

อิธ นนฺทติ เปจฺจ นนฺทติ กตปุญโญฺ อุภยตฺถ นนฺทติ
ปุญฺญํ เม กตนุติ นนฺทติ ภิยฺโย นนฺทุติ สุคตึ คโต

ผู้ทำบุญแล้วย่อมยินดีในโลกนี้ ตายแล้วย่อมยินดีชื่อว่ายินดีในโลกทั้งสอง
เขาย่อมยินดีว่าเราทำบุญไว้แล้ว ไปสู่สุคติย่อมยินดียิ่งขึ้น

บรรยากาศในวัด

ขอบคุณพี่ดามากเลยค่ะ ขอบคุณคติธรรมประจำใจจากครูโด่งด้วยนะค๊าา


ว่าแต่พี่ดาค่ะ ด้านหน้าวันดนี้เค้าดูเจริญมากเลยนะคะ ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่าภายในวัดกลับมีบรรยากาศของการทำบุญในสมัยก่อนอยู่ คิดแล้วอยากให้วัดแถวบ้านเป็นแบบนี้บ้างจังค่ะ จะได้ไปทำบุญที่วัดทุกวันพระเลย ^^