หวัดดี ทุกคน
เสร็จภาระกิจเรื่องช่วยงานแต่งงาน แทบจะเอามือเดินแทนขาเพราะไปช่วยงานตั้งแต่ตีสามของวันที่ 24 เดินทางกลับถึงบ้าน
เที่ยงคืนของวันที่ 25 ก.พ. ต้องขับรถกลับเองอีก สุดยอดความเหนื่อย ปวดขาสุดๆๆๆๆ วันที่ 26 ลุยงานต่อ
ง่วงมากๆๆๆๆ กลับบ้านหวังจะได้พัก ต้องมาประคารมกับข้างบ้านที่ชอบจอดรถมาบังหน้าบ้าน ดาต้องไปบังบ้านคนอื่น
ต่อ อยู่บ้านคนเดียวบ้านเขาคนดีมาก พ่อ แม่ ลูกชาย ที่มาด่าหน้าบ้านเราแล้วเขย่าประตู พูดจาแบบพ่อแม่ไม่สั่งสอน
ใช้คำพูด ทำให้รู้ว่าโคตรเหง้าตระกูลนี้เห็นแก่ตัว แม่เคยมาบอกว่าให้เราจอดเลยไปบ้านคนอื่น เพราะป้าที่ดาเคย
ไปช่วยงานศพสามีป้า ไม่มีรถจอดบังไปเลย โอ้นี้คือความเห็นแก่ตัว แต่เราบอกว่าไม่ได้ บ้านใครบ้านมัน
แต่บ่อยครั้งก็ยังเหมือนเดิมเดินจะไปกดกริ่งบอกไม่อยู่ เลยเขียนกระดาษ "ช่วยจอดรถให้พอดี
พอดีหน้าบ้านคุณด้วย" ยายแม่บอกเขาพูดรู้เรื่องไม่ต้องเขียน ไอ้พ่อบอกว่าก็จอดเลยไปซิป้าไม่มีรถ
ไอ้ลูกชายเด็กเมื่อวานซืน ขึ้น มึงกู สัตว์ และวรนุช ทุกคำ เขาบอกว่าคนอื่นจอดบังหน้าบ้านสามแม่ลูกนี้ ให้เราไปบอกคนที่บัง
บ้านเขาเพื่อเขาจะไม่ได้บังบ้านเรา สังคมเมืองหลวง ที่มีความเจริญ แต่คนที่อยู่ยังเห็นแก่ตัว และทุเรศ เถียงกันอยู่
เป็นสิบ ยี่สิบหน้าที่ ดาสู้ไม่ถอยแม้จะอยู่คนเดียว มันเป็นสิทธิ์ของเรา ไม่ได้ไปก้าวก่ายเคย แต่เขาแน่มากมาสามคน
พอเข้าไปใกล้ประตูในบ้าน ลูกสใภ้ ตะโกนด่าดาอีกว่า อัปลักษณ์ ตัวดำ ใจดำ ข้าพเจ้าให้สัญญากับตัวเองว่า
จะเอาคืนและสั่งสอนบ้านนี้ โมโหๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลยไม่ได้นอนเพราะโมโห
แทบจะหยิบปืนไปยิง
