และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันสุดท้ายของทริปบุรีรัมย์แล้วเน๊าะคะ ไวจริงเลย เช้าวันนี้พวกเราตื่นกันเร็วนิดนึง เพราะว่าเมื่อคืนได้นอนอย่างเต็มอิ่มกันทั่วทุกคนค่ะ

เช้าวันนี้เรานัดเจอกันที่ล๊อบบี้โรงแรมตอน 8 โมงเช้านะคะ   กะว่าลงมากินอาหารเช้าแบบเบา ๆ ที่โรงแรมกันสักแป๊บนึง แล้วก็ค่อยออกเดินทางต่อ  

ซึ่งปกติแล้วเนี่ย มื้อเช้าของที่โรงแรมพนมรุ้งปุรีนี่ เค้าจะกินกันในห้องอาหารบารายที่อยู่ด้านข้างสระน้ำของโรงแรมค่ะ  แต่วันที่พิมไปมีองค์กรนึงเค้ามาจัดสัมมนาที่โรงแรม  ก็เลยต้องย้ายที่ทานอาหารเช้ามาทานบริเวณรอบสระน้ำแทน  แต่พิมว่าก็ดีไปอีกแบบนะคะ  ชิว ๆ ดีค่ะ  

อาหารเช้าของที่นี่ เท่าที่พิมเห็นว่ามีให้สั่งก็เป็นอาหารจานเดียวสไตล์ไทยๆ ซะแทบทั้งหมดนะคะ เช่นข้าวผัด ราดหน้า ผัดกะเพรา  คะน้าหมูกรอบ  ข้าวไข่เจียว ซึ่งเป็นอะไรที่พิมชอบมากกกเลยค่ะ  ^_^   แต่ว่าก็ยังมีอาหารเช้าแบบฝรั่งที่เป็นชุด ABF ให้เลือกสั่งด้วยนะคะ  เผื่อว่าใครไม่อยากทานอาหารเช้าแบบหนัก ๆ อ่ะ และที่สำคัญอันนี้พิมว่าเด็ดสุดคือ  ถ้าเพื่อนๆ ทาน 1 จานไม่อิ่ม  สามารถสั่งต่อได้เลยค่ะ  เช่น จานแรกสั่งข้าวผัด แต่ไม่อิ่มม จานสองจะสั่งราดหน้ามาเพิ่มก็ได้นะคะ  แถมแต่ละจานนี่เยอะเหมือนสั่งทานตามปกติเลยอ่ะค่า

เสร็จจากอาหารเช้า ระหว่างรอเพื่อนๆ ทุกคนพร้อมเดินทาง    พิมก็แอบแว๊บไปแว๊บมาในบริเวณล๊อบบี้ของโรงแรม แล้วก็พบว่าทางโรงแรมเค้ามีสินค้าพื้นเมือง หรือจะเรียกว่าสินค้า OTOP ของบุรีรัมย์ จำพวกผ้าไหม ผ้าฝ้าย ผ้าภูอัคนี  และข้าวที่ปลูกด้วยดินภูเขาไฟขายด้วยนะคะ   แถมราคาก็แทบไม่แตกต่างจากที่ชาวบ้านขายกันเองเลยค่ะ   เพราะงั้นถ้าเพื่อนๆ คนไหนมาพักที่พนมรุ้งปุรี แล้วไม่มีเวลาไปตามศูนย์ OTOP  แต่อยากได้ผ้าไหม ผ้าฝ้าย ผ้าซิ่นตีนแดงงามๆ สักผืน ก็หาซื้อได้ที่โรงแรมพนมรุ้งปุรีเลยนะคะ   ^_^

จากพนมรุ้งปุรี จุดหมายแรกของการเดินทางในวันนี้ของพวกเราก็คือ ร้านขาหมูจิ้งนำ ซึ่งอยู่ในเขตอำเภอนางรอง ไม่ไกลจากพนมรุ้งปุรีเลยอ่ะค่ะ ..... ถ้าเพื่อนๆ จำได้ เมื่อวานนี้พิมกับเพื่อนร่วมทริป เราพากันไปชิมขาหมูที่ร้านลักขณาในช่วงเย็น ก่อนจะเดินทางเข้าไปพักที่โรงแรม  และพบว่าร้านจิ้งนำ ซึ่งเป็น 1 ใน 2 ร้านขาหมูชื่อดังของนางรอง ก็อยู่ฝั่งตรงข้ามร้านลักขณานั่นเอง  เพราะงั้นพวกเราก็เลยคิดว่ายังไงวันนี้ก่อนจะไปยังจุดหมายอื่น  เราจะต้องแวะไปชิมขาหมูจิ้งนำก่อน เพื่อจะได้รู้ว่าอร่อยที่เค้าเล่าลือกันไหมนะคะ

ซึ่งที่ร้านจิ้งนำเนี่ย นอกจากขาหมูแล้ว เค้าก็ยังมีอาหารอื่นๆ  ที่น่าสนใจอีกเพียบเลยนะคะ  ไม่ว่าจำเป็นต้ม แกง ผัด ยำ  สารพัดนับหลายสิบเมนูเลยค่ะ และทั้งหมดเป็นอาหารทำสด  ต่างจากที่ร้านลักขณาที่จะมีบางเมนูทำเอาไว้แล้วและใส่จานใส่ตู้กระจกรอไว้ให้คนมาชี้เลือกนะคะ

และสำหรับมื้อนี้ พวกเราคิดว่าไหนๆ เป็นมื้ออาหารในวันสุดท้ายของทริปก่อนจะเดินทางกลับกรุงเทพฯ แล้ว พวกเราก็เลยตั้งใจสั่งมาลองชิมหลายอย่างค่ะ  ไม่ว่าจะเป็นขาหมู  ผัดโป๊ยเซียน ไก่ผัดเม็ดมะม่วง  ต้มยำปลาช่อน หมั่นโถว   และอีก  2-3 เมนู  แต่ระหว่างที่คิด 2-3 เมนูสุดท้าย ปรากฎว่าเค้ายกอาหาร 3 จานแรกที่พิมสั่งไปมาเสริฟแล้วค่ะ  พอเห็นขนาดจาน เห็นปริมาณอาหารในจาน  ความคิดที่จะสั่งอีก 2-3 เมนู เลยต้องล้มเลิกไป เพราะแต่ละจานมันเยอะมากค่ะ >_< 

สำหรับรสชาติของอาหารที่นี่ ถ้าถามเฉพาะพิมนะ  พิมรู้สึกว่าอาหารเค้ารสชาติดีนะคะ  อย่างขาหมูก็จะค่อนข้างนุ่มเหมือนขาหมูแบบกรุงเทพฯ เลย แล้วน้ำขาหมูก็จะข้นๆ เหนียว ๆ หวานๆ หน่อย ไม่ใสเหมือนร้านลักขณา (พิมว่าเค้าเป็นขาหมูที่ดีกันไปคนละแบบนะคะ)  ส่วนอาหารอย่างอื่นก็รสชาติกลาง ๆ ค่ะ  ทานได้ทุกอย่าง    ยกเว้นแต่ไก่ผัดเม็ดมะม่วงนี่ผิดคาดมาก ตอนแรกคิดว่าจะเป็นผัดแบบแห้งๆ  แต่นี่อารมณ์เหมือนผัดน้ำพริกเผาที่น้ำเจิ่งๆ  หน่อย  แต่รสชาติก็ดีอยู่ค่ะ  ^_^  และจบจากของคาว ก็ต่อด้วยของหวานคือรวมมิตรน้ำกะทิ  ตอนแรกก่อนจะสั่งแอบคิดกันว่าคงจะเป็นแบบรวมมิตรในกรุงเทพฯ ที่มีเส้นลอดช่องสิงคโปร์สีขาว สีชมพู สีเขียว มีทับทิมกรอบ มีขนุนหวานๆ    แต่พอมาเสริฟ ก็ถึงกับยิ้มกันเลยค่ะ คือรวมมิตรของที่นี่เค้าคือรวมเครื่องน้ำแข็งใสที่มีอยู่ในร้านทุกอย่าง ณ เวลานั้น   เท่าที่พิมลองดูก็จะมีเฉาก๊วย มันเทศเชื่อม ลอดช่องสิงคโปร์ มีลูกชิด  ใส่น้ำเชื่อม แล้วก็ราดกะทิสดประมาณ  ...  ก็อร่อยไปอีกแบบนะคะ ^_^   ฮี่ๆ    เบ็ดเสร็จมื้อนี้ถ้าจำไม่ผิดอยู่ที่  600 กว่าบาทค่ะ 

 อิ่มท้องกันจากมื้อเช้าที่โรงแรมและมื้อสายที่ร้านจิ้งนำกันไปแล้ว ก็ได้เวลาเดินทางไปที่อื่นต่อล่ะค่ะ  จุดหมายถัดไปของเราก็คือชุมชนบ้านหนองตาไก้ อ.นางรอง ซึ่งเป็นหมู่บ้านท่องเที่ยวชมผ้าไหมแห่งนึ่งที่มีชื่อเสียงมากของจังหวัดบุรีรัมย์เลยนะคะ 

พูดถึงชุมชนหนองตาไก้แล้วเนี่ย อยากบอกเลยค่ะว่าตอนแรกที่พิมติดต่อไปหาตัวแทนของชุมชนเมื่อก่อนจะเดินทางสัก 3 สัปดาห์ ว่าอยากจะขอเข้ามาเยี่ยมชมชุมชน อยากขอดูขั้นตอนตั้งแต่การเลี้ยงไหม ไปจนกระทั่งได้ผ้าไหมออกมาเป็นผืนว่าเค้าทำกันยังไง   แต่ต้องฝันสลายเพราะตัวแทนชุมชนบอกว่า ตอนนี้ไม่ใช่ฤดูของการเลี้ยงไหมอ่ะค่ะ  ชาวบ้านเค้าจะเลี้ยงไหมกันในช่วงหน้าร้อนซะเป็นส่วนใหญ่  - -"  ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูฝน ชาวบ้านจะออกไปทำนากัน  แล้วพอกลับมาถึงบ้าน หรือวันไหนที่หยุดอยูก็จะนำเส้นไหมที่ปั่นเอาไว้ตั้งแต่ตอนหน้าแล้งมาทอเป็นผ้า  เพราะงั้นถ้าจะมาดูก็คงจะได้ดูแต่การทอผ้านะคะ   ซึ่งตอนนั้นบอกตรงๆ ว่าก็มึนๆ งง ๆ คือโทรไปถามแทบทุกหมู่บ้านก็จะตอบอย่างนี้กันแทบทั้งนั้น ว่าหน้านี้ไม่ใช่หน้าเลี้ยงไหม  เพราะงั้นพิมก็เลยว่า เอ๊าาา เอาก็เอา  มีอย่างไหนก็ดูอย่างนั้นแหละค่ะ  ถ้าเค้าไม่มีเราจะไปดูได้ยังไง  เอาที่ชาวบ้านเค้าสะดวก เราไปแล้วไม่ทำความลำบากความยุ่งยากให้เค้านั่นน่าจะดีกว่า ก็เลยตอบพี่ตัวแทนชุมชนเค้าไปว่า  ตามนั้นค่ะพี่ มีอย่างไหน หนูก็ขอดูอย่างนั้นนะคะ  ^_^ 

"หนองตาไก้" เป็นหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งในตำบลหนองกง อำเภอนางรอง จังหวัดบุรีรัมย์ค่ะ  เป็นหมู่บ้านเก่าแก่ที่มีความรุ่งเรืองมาตั้งแต่อดีต   พอมาถึงปัจจุบันเลยถูกพัฒนาให้เป็นหมู่บ้านท่องเที่ยวไหมของบุรีรัมย์นะคะ  ซึ่งที่นี่เนี่ยนอกจากจะมีการปลูกหม่อน เลี้ยงไหม สาวไหม ฟอก ย้อม มัดหมี่ ทอผ้าไหมแล้ว ก็ยังมีโฮมสเตย์กว่า 20 หลังอีกด้วยค่ะ   แต่ว่าวันนี้เนี่ยพวกพี่ ๆ เค้าไม่ค่อยสะดวกให้เราไปชมโฮมสเตย์เพราะว่าเค้าออกไปทำนากันซะเป็นส่วนใหญ่  พวกเราก็เลยตั้งใจว่าจะขอพี่เข้าชมขั้นตอนในการทอผ้าไหมเพียงอย่างเดียวค่าาา

แต่ขอบอกว่า เป็นอะไรที่เราโชคดีมากๆ เลยค่ะ เพราะพอเราไปถึงที่หนองตาไก้ พี่ที่เป็นตัวแทนพาเราชมก็บอกกับเราว่า บ้านหลังที่จะพาเราไปชมการทอผ้าไหม  เค้ามีตัวไหมที่กำลังเลี้ยงอยู่ด้วย   แต่เพิ่งกำลังเริ่มเลี้ยงนะคะ เราก็เลยบอกว่าไม่เป็นไรค่ะพี่ เริ่มเลี้ยงก็ได้อ่ะ  ถ้าเจ้าของบ้านเค้าสะดวกให้ดูก็อยากจะรบกวนขอดูสักหน่อยนะคะ 

และเมื่อไปถึงบ้านพี่เจ้าของบ้านทอผ้าไหม   พี่เค้าก็ชี้ให้เราดูค่ะว่า ปกติแล้วตรงโซนนี้ที่มีชั้นมีกระด้งเยอะๆ  นี่แหละค่ะคือที่เลี้ยงไหม  ซึ่งถ้ากระด้งไหนกำลังเลี้ยงไหมอยู่ก็จะมีผ้าห่อ ๆ เอาไว้นะคะ เพื่อกันไม่ได้ตัวหนอนไหมกระดึ๊บๆ  ออกมา และเพื่อให้หนอนไหมอยู่ในความมึด จะได้กินๆๆๆ ตลอดเวลาอ่ะค่ะ

 แล้วพี่เจ้าของบ้านเค้าก็หยิบเอากระด้งนึงออกมาเปิดให้ดู บอกว่านี่เป็นหนอนไหมที่เพิ่งเริ่มเลี้ยงได้ประมาณ 6 วัน  และจะต้องเลี้ยงไปจนถึงประมาณ 50 กว่าวันถึงจะได้รังไหม เพื่อนำมาใช้ในขั้นตอนต่อไปได้อ่ะค่ะ 

 (หนอนตัวกระดุ๊กกระดิ๊กน่ารักมากๆ ฮี่ๆ)

โดยพืชหลักที่นำมาเลี้ยงหนอนไหม ก็คือ ต้นหม่อนนะคะ  แต่ไม่ใช่ว่าใบหม่อนทุกใบจะนำมาเป็นอาหารของหนอนไหมได้ทั้งหมด  เราจะต้องเลือกความแก่อ่อนของใบหม่อนให้เหมาะสมตามช่วงอายุของหนอนไหมด้วยอ่ะค่า แถมยังต้องคอยดูแลเรื่องความสะอาด เรื่องของอุณหภูมิในการเลี้ยง  คือดูๆ ไปแล้วเหมือนว่าง่าย ก็แค่เลี้ยงหนอน  แต่จริงๆ ยุ่งยากอยู่เหมือนกันนะคะ >_<

และหลังจากที่เราเลี้ยงไหมไปได้สักพัก เมื่อหนอนไหมเข้าสู่วัยหนอนแก่ หรือที่ชาวบ้านเรียกว่าหนอนสุก ก็จะชักใยทำรังหุ้มตัวเอง  แล้วก็ลอกคราบเป็นดักแก้  จากนั้นประมาณ 8-10 วันก็จะกลายร่างเป็นผีเสื่อและเจาะรังไหมออกมาเพื่อผสมพันธุ์และวางไข่ต่อไป  แล้วเมื่อถึงตรงนี้เราก็จะได้รังไหมมา แล้วก็จะนำไปสาวเป็นเส้นไหมกันต่อไปอ่ะค่ะ   โดยถ้าเป็นหนอนไหมพันธุ์ไทยแท้ก็จะได้เส้นไหมออกมาเป็นสีเหลือง  แต่ถ้าเป็นพันธุ์ไทยลูกผสมก็จะได้เส้นไหมออกแนวสีขาวโปร่งแสงนะคะ    (ในภาพด้านล่างคือไหมด้านใน จะเป็นเส้นละเอียด แต่ถ้าเป็นไหมด้านนอกหรือที่ชาวบ้านเรียกว่าไหมเปลือกนอก เส้นจะหยาบ จะเอาไปใช้งานต่างกันค่ะ) 

จากนั้นก่อนจะนำไปทอเป็นผ้า ก็จะมีการย้อมสีเพื่อให้ได้สีตามต้องการนะคะ  โดยพี่เจ้าของบ้านบอกว่าช่วงนี้สีที่นิยมๆ กันมาก ถ้าเป็นคนไทยคือสีเทาควันบุหรี่  แต่ถ้าเป็นลูกค้าต่างชาติ คือสีแดง น้ำเงิน ม่วง ประมาณนี้อ่ะค่ะ 

 และเมื่อได้เส้นไหมที่ย้อมสีเสร็จแล้ว ทำอะไรต่อมิอะไรเสร็จแล้ว  พี่เค้าก็จะนำมาทอให้เป็นผืนผ้าอย่างที่ต้องการ 

อย่างในภาพพี่เค้าก็จะทอเป็นผ้าพันคอนะคะ  โดยถ้าเป็นผ้าพันคอเนี่ย พี่เค้าก็จะทอกันแบบผืนยาวๆ เลยค่ะ  แล้วค่อยเอามาตัดให้ได้ความยาวตามต้องการ    แต่ถ้าเป็นพวกผ้าซิ่น ผ้าผืน พี่เค้าก็จะทอกันทีละผืน ไม่ทอยาวๆ นะคะ 

 ซึ่งเมื่อทอไปได้สักระยะ ส่วนที่ทอเสร็จแล้วก็จะออกมาหน้าตาอย่างในภาพด้านล่างนี้อ่ะค่ะ   ขอบอกว่าเห็นเนื้อผ้าหยาบ ๆ อย่างนี้ แต่พอได้ลองสัมผัสแล้ว มันนุ่มมากเลยค่า ^_^ 

ดูการสาวไหม ทอผ้าไหมกันไปได้สักพักใหญ่ พี่ที่เป็นตัวแทนนำชมบ้านหนองตาไก้ ก็พาเราไปที่บ้านค่ะ ซึ่งที่บ้านหลังนี้เนี่ยจะเป็นบ้านที่รวบรวมผลิตภัณฑ์ผ้าไหมจากคนในหมู่บ้านมาเตรียมไว้เพื่อให้พร้อมขายนะคะ 

โดยส่วนใหญ่ผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับผ้าไหมของที่นี่ก็จะมีผ้าซิ่น ผ้าพันคอ  ผ้าคลุมไหล่ซะเป็นส่วนใหญ่ค่ะ  ไม่ได้มีการแปรรูปเอาไปทำผลิตภัณฑ์อย่างอื่นเหมือนอย่างชุมชนอื่น  ซึ่งพิมว่าก็ดีไปอีกแบบนะคะ    คงเสน่ห์แบบสมัยเก่า ๆ ดีอ่ะค่ะ 

 ราคาของผ้าทุกชิ้น ขึ้นกับว่าใช้ไหมอะไร  ทำเป็นผลิตภัณฑ์อะไร  และก็มีลวดลายแบบไหน  อย่างผ้าซิ่นตีแดงในภาพด้ายซ้ายและผ้าซิ่นในภาพด้านขวาจะราคาสูงนิดนึงค่ะ  ราคาผืนละประมาณ 2500 - 3000  บาท

 ถ้าเป็นพวกผ้าคลุมไหล่ ก็จะอยู่ราว ๆ ผืนละ 1500 - 1600  บาทนะคะ 

ส่วนผ้าพันคอจะถูกลงมาหน่อย  ราคาผืนละประมาณ 500 บาท  ซึ่งทั้งหมดฟังแต่ราคาเหมือนว่าจะแพงนะคะ  เพราะเมื่อก่อนพิมก็เคยคิดแบบนี้ - -"  แต่พอมาได้ดูวิธีการทำจริง ๆ กว่าจะได้มาซึ่งผ้าไหมแต่ละผืน มันทั้งใช้เวลานาน และใช้ภูมิปัญญาจริง ๆ เพราะงั้นเมื่อเทียบกับสิ่งที่ได้รับแล้ว ขอบอกว่าไม่แพงเลยค่ะ    ขนาดพิมเป็นคนงกๆ  ไม่ค่อยใช้จ่ายอะไรกับเรื่องพวกนี้   ยังซื้อมาตั้ง 3 ผืนเลยนะคะ  ^_^  

จากหมู่บ้านหนองตาไก้ จุดหมายถัดไปของเราก็คือ ร้านขาหมูเพิ่มพูนที่อยู่่ในอำเภอลำปลายมาศจังหวัดบุรีรัมย์นะคะ   ซึ่งเราได้ยินมาว่าที่บุรีรัมย์เนี่ยนอกจากขาหมูร้านลักขณากับจิ้งนำที่ อ.นางรอง แล้ว ก็ยังมีขาหมูที่ร้านเพิ่มพูน อ. ลำปลายมาศ ที่ควรจะไปลองมาก  เพราะงั้นพวกเราก็เลยวางแผนกันไปว่าจะไปกินข้าวกลางวันที่ร้านเพิ่มพูนกันค่ะ

ตอนแรกเราก็กะเอาไว้ว่าจะไปถึงร้าขาหมูเพิ่มพูนประมาณเที่ยงครึ่งกว่าๆ  หรือเลทยังไงไงก็ไม่เกินบ่ายโมงนะคะ (ร้านเค้าปิดบ่ายโมง เลทสุดบ่ายโมงครึ่ง)  แต่ปรากฎว่าอยู่ดีๆ  ระหว่างทางฝนก็ตกลงมาหนักมากเลยค่ะ บางช่วงมองแทบไม่เห็ฯทาง ต้องค่อยๆ กระดึ๊บ ๆ ขับรถแบบคลาน ๆ กันไป  จนในที่สุดก็มาถึงสถานีรถไฟลำปลายมาศเอาตอนประมาณบ่าย 2 โมงนะคะ   (ร้านขาหมูเพิ่มพูน อยู่ใกล้ๆ สถานีรถไฟ) 

ตอนนั้นเนี่ยแอบภาวนาขอให้วันนี้ร้านปิดเลทสักวันเถอะ เพราะเราตั้งใจมาแล้ว และไม่อยากพลาด  แต่ปรากฎว่าปาฎิหาริย์ไม่มีจริงสำหรับทริปนี้ค่ะ  T__T  เพราะพอเราขับไปถึงหน้าร้านเพิ่มพูน  (ในขณะที่ฝนก็ยังตกตลอดเวลา แต่ว่าซาเม็ดลงบ้างแล้ว)  ก็ปรากฎว่าร้านปิดไปแล้วค่ะ วินาทีนั้นแบบว่าใจหวิว ๆ ปิ๋ว ๆ เลยนะคะ  แต่ก็ทำใจกล้าลงจากรถ เดินเข้าไปถามเค้าว่ายังพอมีอะไรเหลือบ้างไหม 

เจ้าของร้านเค้าก็บอกว่า ถ้าเป็นแบบนั่งกินนี่ไม่มีแล้ว เก็บร้านหมดแล้ว เหลือแต่ขาหมูแบบแพคเป็นถุงๆ ละ 1 ขา สำหรับคนที่อยากจะเอากลับไปทานที่บ้านหรือกลับไปฝากลูกฝากหลาน  ซึ่งพิมเห็นแบบนั้นก็อยากจะซื้อกลับไปสัก 2-3 ขานะคะ  เพราะเค้าว่ากันว่าอร่อยมาก แต่ว่าพิมไม่สะดวกเลยจริง ๆ เพราะขากลับต้องขึ้นเครื่องกลับ และน้ำหนักกระเป๋าที่จะโหลดได้มันก็เต็มหมดแล้วอ่ะค่ะ   ก็เลยได้แต่ถ่ายภาพมาฝากเพื่อนๆ  ว่าขาหมูถุงๆ ที่ร้านนี้เป็นยังไง  และบอกกับตัวเองว่าครั้งหน้าจะไม่ให้พลาดแบบนี้อีกแล้วนะคะ T__T 

จากร้านขาหมูเพิ่มพูน  ดูเวลาแล้วไปแวะที่อื่นคงไม่เหมาะแน่ๆ ค่ะ   เพราะเราจะต้องขับรถจากบุรีรัมย์ไปที่สนามบินขอนแก่น เพื่อคืนรถตอน  18.45 น. และขึ้นเครื่องตอน 20.00 น. ซึ่งเหลือเวลาอีกแค่เพียง  4 ชม. กว่าๆ เท่านั้นเอง  เพราะงั้นเราก็เลยคิดว่า งั้นตรงไปขอนแก่นกันเลยดีกว่า แล้วถ้าเจออะไรที่น่าสนใจระหว่างทางค่อยแวะนะคะ  

แต่ปรากฎว่าถนนเส้นที่เราจะต้องขับผ่านเพื่อไปยังขอนแก่น น้ำท่วมเป็นระยะๆ ค่ะ  - -"  แถมบางช่วงก็ฝนตกหนัก จนแทบมองไม่เห็นทางเหมือนตอนขับมาที่ อ.ลำปลายมาศ ก็เลยทำให้เราขับรถแบบทำเวลากันไม่ได้เลยนะคะ  ต้องค่อย ๆ ขับประคองๆ มาอย่างช้าๆ เพราะไม่งั้นถ้าขับเร็วอาจจะเกิดอุบัติเหตุได้ค่ะ 

แล้วสุดท้ายเราก็มาถึงจังหวัดขอนแก่นเอาตอนเวลา 5 โมงเย็นเกือบๆ ครึ่งนะคะ   ซึ่งตอนนั้นเนี่ยเราก็เพิ่งจะนึกกันได้ว่า เรายังไม่ได้กินข้าวกลางวันกันเลย ข้าวเย็นก็เหมือนกัน  แต่ครั้นจะขับเข้าไปในเมืองเพื่อกิน  แล้วขับออกมาที่สนามบินอีกครั้งก็เกรงจะไม่ทันเวลาอ่ะค่ะ 

เราเลยตัดสินใจแวะกันที่ร้านประไพร ซึ่งอยู่ด้านหน้าทางเข้าสนามบินขอนแก่น  เพื่อหาข้าวทานกันนะคะ 

 ซึ่งเมนูอาหารของที่ร้านประไพรนี่ก็มีมากจนเราสั่งแทบไม่ถูกเลยค่ะ มีหลากหลายประเภทตั้งแต่อาหารจานเดียว กับแกล้ม อาหารไทย จีน อิสาน 

แต่ด้วยเวลาแล้ว พวกเราก็เลยตัดสินใจสั่งอาหารที่พื้น ๆ ที่สุด    ก็คือ ราดหน้า ลาบ  ข้าวผัด  ไส้กรอกอิสานทอด และก็อ่อมหมูสำหรับเอาไว้มาซดน้ำนะคะ 

ซึ่งหลังจากที่ได้ชิมแล้ว อาหารที่นี่รสชาติก็โอเคนะคะ   แต่ว่าราคาก็จะสูงนิดนึง  อย่างราดหน้ากุ้งของพิม ทีมีกุ้งอยู่ประมาณ 3 ตัว ถ้าจำไม่ผิดจานละ 120 หรือ 130 บาทนี่แหละค่ะ  ดูเผินๆ เหมือนจะแพง แต่ถ้าด้วยทำเลที่ตั้งที่เราไม่ต้องเข้าไปหาอะไรกินถึงในเมือง  ก็โอเคอยู่นะคะ เพราะงั้นมื้อนี้ของพวกเราเลยอยู่ที่เกือบ ๆ 800 บาทค่ะ ^_^ 

และพอเราอิ่มจากร้านประไพร  เราก็รีบขับรถตรงดิ่งมาเข้าสนามบินเลยค่ะ  เพื่อคืนรถให้กับ Thai Rent A Car  และก็วิ่งดุ๊บ ๆ ไปที่เคาเตอร์ Nok Air  เพื่อที่จะเช็คอินและโหลดกระเป๋า  ซึ่งตอนขามาเนี่ยขอบอกว่ากระเป๋าพิมเบามากๆ  แต่ตอนขากลับโหลดเต็มน้ำหนักไม่เหลือสักกิโลเลยค่ะ ฮ่าๆ 

 แล้วหลังจากเช็คอินไม่นาน  ทางนกแอร์ก็ประกาศเรียกผู้โดยสารขึ้นเครื่อง 

และหลังจากใช้เวลาบินประมาณ 55 นาที  นกแอร์ก็พาพิม และเพื่อนๆ ร่วมทริปนี้ทุกคนกลับถึงสนามบินดอนเมืองได้อย่างปลอดภัย ....... งานนี้พิมก็ต้องขอขอบคุณการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (ททท.)  ที่ทำโปรเจกต์นี้ขึ้นมา  ขอบคุณนกแอร์ที่พาเราบินจากกรุงเทพฯ ไปถึงขอนแก่น และพาเรากลับจากขอนแก่นมายังกรุงเทพฯ   ขอบคุณ Thai Rent A Car ที่ให้เรายืมรถ Mitsubishi Pajero ไปใช้เที่ยวตั้ง 6 วัน  ขอบคุณรองเท้า Keen   ขอบคุณ Outdoor Innovation  ที่ช่วยสนับสนุนอุปกรณ์ในการเดินทาง  ขอบคุณชาวจังหวัดบุรีรัมย์ที่แม้เราจะไม่เคยได้เจอกันมาก่อน  แต่ก็มีรอยยิ้มให้พวกเราตลอดไม่ว่าจะเดินทางไปไหน    ขอบคุณเพื่อนๆ ร่วมทริปทุกท่าน ไม่ว่าจะเป็นคุณสามี น้องพัช คุณอ๋อง   ที่ช่วยกันวางแผน และร่วมกันเดินทาง ทำให้ทริปบุรีรัมย์ของพวกเราประสบความสำเร็จไปได้ด้วยดี  แม้จะมีเรื่องที่ไม่คาดคิดเข้ามา และจะไม่ได้เจอบางสิ่งที่เราหวังไว้  ก็ถือได้ว่าเป็นอีกหนึ่งประสบการณ์ที่น่าจดจำมากเลยค่ะ   และที่สำคัญขอขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่แวะเข้ามาอ่าน  ขอบคุณจริง ๆ นะคะ  แล้วเจอกับพิมใหม่ในการเดินทางครั้งหน้า สวัสดีค่ะ^_^ 

---

บุรีรัมย์ ตอนที่ 1 >> http://www.pim.in.th/outside/892-buriram-2015   
บุรีรัมย์ ตอนที่ 2 >> http://www.pim.in.th/outside/893-buriram2015-2 
บุรีรัมย์ ตอนที่ 3 >> http://www.pim.in.th/outside/897-buriram2015-3
บุรีรัมย์ ตอนที่ 4 >> http://www.pim.in.th/outside/898-buriram2015-4
บุรีรัมย์ ตอนที่ 5 >> http://www.pim.in.th/outside/900-buriram2015-5
บุรีรัมย์ ตอนที่ 6 >> http://www.pim.in.th/outside/908-buriram2015-6 <<  ตอนนี้เพื่อนๆ อ่านตอนสุดท้ายอยู่นะคะ ^_^